Voor goed toezicht hoef je geen Einstein te zijn (of wel?)

Dat het huidige toezicht onder druk staat is niets nieuws. En om te komen tot een oplossing wordt er door toezichthouders vooral gesproken over mogelijke veranderingen. Vergaderingen, congressen en conferenties staan bol van de thema’s rondom het nieuwe toezichthouden. En wat ik zie gebeuren op deze bijeenkomsten is dat zelfs de oplossing geinstitutionaliseerd wordt. Zo wordt voorgesteld om te overleggen over gedragscodes of moet er beleid gemaakt worden om tot een betere positionering te komen.

 

Laten we ophouden met erover te praten en het gewoon gaan doen!

 

In plaats van beleid te maken over hoe je contact moet maken met de samenleving, ga je gewoon contact maken met die samenleving. En je hoeft helemaal geen stakeholdersbeleid te maken. De meeste stakeholders weten precies wat ze willen, ze worden alleen niet gehoord. Ze kloppen wel aan, maar in plaats van de deur te openen, wordt er druk vergaderd.

 

Een mooie vergelijking is de gemeente die gebeld wordt door een bezorgde burger, omdat voor zijn huis een gat in de stoep zit. De ambtenaren gaan vergaderen en komen met een commissie “stoeptegelbeleid”. Deze commissie komt met voorstellen hoe dit in de toekomst voorkomen moet worden, maar wat de gemeente natuurlijk gewoon moet doen is het gat dichten. In dit voorbeeld is duidelijk hoe het zicht op de werkelijkheid verloren gaat door vastzittende denkramen en constructen uit het verleden.

 

Einstein: “Je kunt een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt”

 

Een andere goede vergelijking is die van de opvoeding. Kinderen pikken gedrag eerder en beter op dan woorden. En daarom moeten we stoppen met alleen maar woorden te gebruiken. Het gaat om gedrag. Laat eerst zien hoe het moet. Geef eerst een beeld aan het nieuwe toezichthouden en geef er dan pas woorden aan.Een verandering komt niet tot stand door er over te praten, maar door gedrag!

 

Einstein: “De enige verstandige manier van opvoeden bestaat eruit een voorbeeld te zijn, desnoods een waarschuwend voorbeeld”

 

Helaas blijven de goede voorbeelden uit zicht. Ze zijn er wel, maar onzichtbaar voor de buitenwereld. PIT heeft al een aantal malen een uitnodiging gedaan om goede voorbeelden te laten zien, maar dat blijkt lastig. Blijkbaar is onze cultuur nog steeds gewend om ongewenst gedrag te bestraffen in plaats van gewenst gedrag te belonen. En dat levert tot nu toe vooral veel woorden op. PIT wil de toezichthouders die het “gewenste” gedrag tonen, graag een podium geven, zodat iedereen kan zien hoe het anders kan. Wie helpt ons aan de eerste podiumgasten? En dat hoeven heus geen Einsteins te zijn…